Danielle Nicole Schnebelen is een vlijtige en talentvolle dame. Jarenlang vormde ze met haar broers Nick en Kris het bluesrock trio Trampled Under Foot. In 2008 wonnen ze de IBC in Memphis, en daarna ging het vlugger en vlugger. Na Amerika vielen ook België, Nederland en Duitsland voor hun charmes en talent. Een bijkomende ‘eigenaardigheid’ is dat zowel Nick als Danielle linkshandig spelen, iets wat nog altijd weinig voorkomt in de muziekwereld. In 2014 kwam het trieste nieuws dat Kris de groep verlaten had. Zonder hem had het weinig zin, en dus besloot Danielle solo te gaan. Nog datzelfde jaar nam ze ‘Wolf Den’ op in New Orleans. Ze tourde al met veel succes door Amerika en nu is het dus tijd om ook Europa opnieuw te laten kennismaken met Danielle Nicole. Exact 4 jaar geleden waren Danielle, Kris en Nick mijn eerste interview-kennismaking met Moulin Blues. Ik moest dus geen seconde twijfelen bij het opstellen van mijn verlanglijstje anno 2016.

Onze vorige ontmoeting dateert van 2012, toen je hier was met Kris en Nick. Er is heel wat gebeurd sindsdien.
Met Trampled Under Foot bracht ik in 2013 ‘Badlands’ uit, en we ontvingen ook een paar Blues Music Awards. Maar ja, ondertussen is de groep er niet meer…

Was het een moeilijke beslissing om ermee op te houden?
Ja en nee. Kris was de eerste die wou vertrekken, hij had er genoeg van. We hebben 13 jaar samen doorgebracht, ofwel met optreden, ofwel met het opnemen van albums. We lasten nooit een pauze in, en dat begon te wegen. Toen Kris aankondigde dat hij eruit stapte, was het enerzijds een opluchting, maar ook beangstigend. Nick en ik hebben alle geboekte optredens afgewerkt, en ondertussen was ik volop mijn solo carrière aan het voorbereiden: ‘Wolf Den’ is opgenomen in september 2014 in New Orleans.

Stoppen staat niet in je woordenboek?
Nee hoor, we beginnen nu echt onze sound te vinden. We zijn nu ongeveer een jaar bezig, en we zitten al in Nederland, dus ik denk dat we wel iets goed doen?

Ben je door deze hele situatie volwassener geworden? Want nu sta je er echt wel alleen voor.
Bij Trampled Under Foot deed ik het tourmanagement, dus zo’n grote verandering is het niet. We hadden indertijd elk onze eigen job: Kris deed de boekhouding en de administratie, Nick hield zich bezig met de merchandising. Maar je hebt gelijk, nu ben ik de enige leider, en dat brengt meer verantwoordelijkheid mee, maar ook meer vrijheid, het is gemakkelijker om iets te beslissen, ik moet niet constant overleggen. Het is een leerrijk proces, ik maak misschien niet altijd de juiste beslissing, maar dan is dat maar zo.

Jullie spelen later dit jaar enkele reünieconcerten.
Kris belde op, hij wou nog eens wat samen doen. Voorlopig zijn er 3 shows gepand: een festival in juni in Colorado, daarna een weekend in Kansas City en uiteindelijk ook de bluescruise in oktober. Ik zie het wel zitten, en ik wil eventueel in 2017 ook nog wel met hen optreden, maar voorlopig is mijn groep mijn prioriteit.

Heel wat songs op 'Wolf Den' gaan over verloren liefde, eenzaamheid, hartezeer. Hopelijk niet allemaal autobiografisch?
Ik ben altijd heel eerlijk geweest in mijn teksten, maar het zijn niet altijd persoonlijke verhalen, ik hoor al wel eens wat in mijn omgeving ook.

Is het een manier om je hart te luchten?
Therapeutisch is het zeker, want de liefde is een universeel thema, en de mensen begrijpen je als je daarover zingt. Veel van mijn songs op ‘Wolf Den’ heb ik geschreven terwijl ik nog bij Trampled Under Foot zat, maar de laatste jaren probeer ik wat diverser te schrijven, en ook meer verhalend te werken. Heel wat songs op 'Wolf Den' geraakten niet op de albums van Trampled Under Foot, want Nick is een geweldig songwriter, dus had ik maar de helft van een album ter beschikking. Het was leuk dat ik nu mezelf kon bevrijden van die oude songs, en ik heb al  heel wat nieuwe ideetjes voor het volgend album.

Het album is veel relaxter en soulvoller dan wat je bij Trampled Under Foot deed.
Dat kwam grotendeels omdat we in New Orleans waren, die stad heeft een relaxte atmosfeer. Anders Osborne was de producer, en hij heeft ook 6 songs meegeschreven. Plus, ik ben van Kansas, de stad van de swing, en dat kruipt ook wel in mijn songs. Ik wou iets anders doen dan wat ik bij Trampled Under Foot gedaan had, niet alleen door de plaats van de opnames te veranderen, maar ook door zelf te kiezen hoe en met wie ik ging opnemen. Het ging allemaal redelijk organisch, er werd weinig over nagedacht.

Was het belangrijk voor jou dat het New Orleans was?
Het was een suggestie van mijn label, en zij betalen, dus … (lacht). Maar ik was heel enthousiast, want ik wil graag meer ervaring opdoen. En hoe beter door verschillende perspectieven te leren kennen? Bij Trampled Under Foot werkten we steeds in dezelfde studio en met dezelfde producer, Tony Braunagel. Dat was leuk en leerrijk, maar nu was het tijd om met de gewoonte te breken. Plus, het label was bang dat ik teveel als Trampled Under Foot-light zou klinken als ik in Kansas bleef. Zolang ik voel dat ik mezelf niet verraad en evolueer, kan alles.

Je bent ook terug moeder geworden. Heeft dat een effect op je muziekcarrière? 
Ik heb 2 jongens nu, maar ik schrijf niet echt over hen, ik hou dat voor mezelf, dat is mijn privéleven. Ik kan over gelijk wat schrijven, maar over hen zal ik dat waarschijnlijk nooit doen. Het is ook niet meer mogelijk om heel lang op tour te gaan, maar dat heeft me nooit echt geïnteresseerd. En ook al mis ik hen constant als ik weg ben, ik denk dat het mij sterker maakt, in mijn passie om muziek te maken. Tegen het einde van een tournee ben ik wel in een andere stemming als in het begin, ik kijk er altijd naar uit om terug thuis te zijn. Maar het is niet omdat ik hen mis dat ik alleen maar triestige liedjes zing op het podium.

Je hebt ook al op enkele bluescruises gespeeld.
Wel, ik heb er 12 of 13 gedaan denk ik, 10 jaar via Holland America, en ook enkele op een andere cruiselijn. Ik heb echt geluk gehad op dat vlak.

Is het daar dat je JP Soars en Victor Wainwright ontmoet hebt?
Nee, we kwamen JP Soars tegen op de IBC. Hij heeft het jaar na ons gewonnen. Als je de IBC wint, mag je op veel festivals en in clubs spelen. En als je succes hebt, dan zien ze je graag terug in Memphis. Zodoende waren we daar toen JP won. We komen hem en zijn groep ook regelmatig tegen onderweg. De eerste keer dat ik speelde met Victor was inderdaad tijdens een bluescruise, maar ook hem waren we al tegen het lijf gelopen on the road, en tijdens afterparties. 

Ik vind dat jullie deel uitmaken van de nieuwe bluesgeneratie, jullie mengen allemaal blues met soul, rock, funk.
De blues zelf zit in een constante evolutie. Als je denkt aan wat Charlie Patton bracht, dan is Muddy Waters de evolutie van die muziek in de jaren 60. Het moet evolueren. Er is een bepaalde formule om traditionele blues te spelen, maar je mag er niet blijven hangen, je moet verder durven kijken. Maar om op je vraag terug te komen, ik vind inderdaad dat wij de nieuwe generatie zijn. Want geef toe, hoe kan iemand van 15 of 16 het al begrijpen? De noten kunnen spelen is één zaak, maar je moet dingen meemaken om het echt te kunnen interpreteren. Hoe kan je nu Freddie Kings '5 Long Years (I've worked 5 long years for a woman) zingen, als je pas 15 bent?

Kathy Van Peteghem

meer foto's